Det er mong slags mysterium å stilla seg undrande til. For eksempel dei fine adventstakane som blenkjer frå mange stoveglas i desse dagar; – for kvifor ha dei sju lys medan det er fire lys som skal tennast fram mot jul i adventkransen på salongboret? Søndag kan me kveikja lys nummer to.
Her fyller me på med nokre fleire ordtak frå Ola Høyland si samling i bygdeboka anno 1972:
– Da e’ best å hegda frå loket, da e’ i seinaste laget når ein ser bot’n.
– Alt fe e’ sin herre lik.
– Når ein tala’ om solo, så skin hu. (når einkvan kjem uventa når ein snakkar om han)
– Han fyk ‘kje åv sigle (om ein som tek det tollegt)
– Da va idla vore (når eitkvart går som det ikkje skal.
Her nokre døme frå lista over ord på tur ut av stordamålet for 50 år sidan:
Didla = logra
Drikjen= tek seg godt ut
Drongsla = fara å reka
Drusen = gå på utan å sjå seg føre
Dryla = somla tida bord.